Als in een sprookje!

Het is vreemd, ik heb heftig ingegrepen in mijn leven door te kiezen voor de diepe hersenen  stimulatie de operatie maar wat het op levert is nog niet duidelijk. De hersenen moeten nog herstellen van de operatie  De elektronen  die de stimulans moeten geven worden  pas dinsdag aangezet. Dit omdat door het plaatsten nog wond vocht in de hersenen zit wat voor een tijdelijk stimulansen zorgt en daardoor er nog niet een goed beginpunt voor de stimulatie is.  En toch is alles anders. Het is alsof ik me in  een schilderij van een wijds wit  landschap bevind maar dan wel met  heldere  licht opgezette kleuren. Wat overheerst is het wijds wit, in de verte zijn al  licht accenten zijn  te zien van wat zal zijn die maar zodra ik er op probeert te focussen vervaagt het in een blanco beeld.

 Mijn referentie kader komt te kort om dit te bevatten.

Dat was ook zo met de operatie zelf. Veel mensen hebben me gevraagd ”viel het mee of tegen?” Doordat ik qua emoties het vergeleek met mijn twee hart infarcten viel het me mee. Doods angst is een primaire en al overheersend. Nu was het een onbestendig flow van emoties. Angst was daar één van maar ook onmacht,  euforie, blijdschap en woede. Onmacht om met name de situatie, je zit letterlijk vast gepind overgeleverd aan ja omgeving met alleen een klein kijkgat. Euforie op de momenten dat het testen goed gingen. Het was sensationeel om te merken dat bij bepaalde stimulans  de “Parkinson” klachten weg waren en dat zonder de bijwerkingen van de parkinson medicatie. Doordat ze tot over je grens heen testen werden die emoties afgewisseld met minder aangename .

Ik weet dat ik om 10:15 op de operatie  tafel lag en dat Karin om 14:45 gebeld is om te zeggen dat de operatie geslaagd was. Maar qua tijdsbewustzijn ben ik het kwijt. Als ik er aan terug denk was  het een tijdloze beleving die maar door duurde en toch nog abrupt afgelopen was.  Voor de operatie zag ik erg op tegen de narcose voor het tweede deel van de operatie, het plaatsen van de batterij onder narcose. Maar ik was zo blij dat ik even “uit” mocht, even geen bewust zijn.

Ergens begin die avond begon de rest van mijn leven met een perenijsje. De narcose had mij een pijnlijke keel op geleverd.   Gevolgd om zeven uur met  heerlijke zoen van Karin die door de laatste flarden van mijn narcose heen kwam lopen. Als in een sprookje, werd ik wakker gezoend. En ze leefden nog lang en gelukkig!

Wat voor mij een tijdloze beleving leek is voor Karin tergend langzaam voorbij gekropen. Zelfs het wandelen met onze hond gaf niet de rust die het anders wel geeft. Wat normaal een lekker ontspannen potje bal en takken gooien is, werd stress. Hij trok zijn eigen plan en smeerde hem, dat heeft die nog nooit gedaan .....

Het was heel fijn dat Oma Jennie de week van de operatie bij Karin en de kinderen was . Dank!

En nu ……

Het is nu afwachten hoe de stimulatie gaat aanslaan. Dat is per persoon anders.  De neurochirurg heeft na de operatie aangegeven dat ik bij een laag ampère al heel goed reageerde dus dat hij goede hoop heeft op een goed effect maar wat dat dan gaat betekenen voor mijn en mijn naasten is, zoals eerder gezegd, nog niet voor te stellen. Dinsdag gaat het beginnen, dan gaan de elektronen voor het eerst aan. Die worden elke 6 weken steeds verder afgeselt tot er een goede balans is gevonden tussen medicatie werking van de stimulatie. Dit wordt  begeleid door een parkinson verpleegkundige met op de achtergrond  de neuroloog. Nog één nachtje slapen en dan gaan we beginnen …. !